Sorry voor mijn klaagblog, je hoeft hem niet te lezen(kruisje staat rechts boven in), en negatieve reactie's hoef ik ook niet. Dit is puur voor mezelf. Mocht je het willen lezen ga gerust je gang.(thanks)
Zo vertelde ik in de ochtend op Cd31 nog trots aan mijn vriend door de telefoon dat er nog geen druppeltje roze/bruin/rood te zien was, en zo was ik in de middag erg verdrietig omdat ik bruinige afscheiding had..
Telkens blijf ik hoop houden,telkens blijf ik er op vertrouwen,maar telkens word word mijn hoop een beetje minder, en mijn vertrouwen brokkelt langzaam af.
Wanneer mogen wij nou een positieve test in handen hebben, wanneer mogen wij nou papa en mama worden,wanneer mogen wij nou voor een kindje zorgen.
Er word wel gezegd, blijf hoop houden, vertrouw er op,niet er teveel mee bezig zijn.. Tjah, dat is makkelijker gezegd dan gedaan, Hoe kan ik er nou op vertrouwen terwijl ik mijn eigen lichaam niet eens kan vertrouwen. Hoe kan ik er niet teveel mee bezig zijn als je in de medische molen beland, dat is onmogelijk en dat weet iedere vrouw die er in zit. Ik heb deze maand al niet meer mijn temperatuur bijgehouden, niet getest, ja 1 keer en die keer was meteen een smiley, ik heb weinig op babybytes gezeten. ik bekijk bijna niks meer wat met baby's te maken heeft.
En het brak me alleen nog maar meer toen ik weer inlogde op instagram,babybytes,youtube ect ect en zag dat er een Zwangeren BOOM was geweest..Mensen die niet een maand proberen en meteen zwanger zijn..
Waarom wij niet... is het ons niet gegund? Ik weet het niet, maar het doet enorm veel pijn. En op dit moment weet ik niet eens meer of ik nog wel wil proberen, ik weet niet of ik het nog vaker kan hebben.
Ik ben op dit moment erg emotioneel,natuurlijk vind ik het geweldig als er iemand zwanger is, maar dan denk ik ja eerst ik dan iemand anders.
En ja ik weet het ik mag niet zeuren,want er zijn stellen die nog veel langer bezig zijn.
Maar het gaat puur om mijn gevoel..
Maar het winnen van de pcos is verder dan gedacht..
reacties (0)